[vc_row][vc_column][vc_column_text]Wat mij opvalt in de gesprekken met kinderen van een demente vader of moeder, is de grote aandacht voor hun eigen problemen. De moeite en pijn die voelbaar is omdat vader of moeder niet meer is wie hij of zij was. Dat is overigens niet afkeurenswaardig.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row is_container=”1″ bg_type=”grad” video_opts=”” multi_color_overlay=”” bg_grad=”background: -webkit-gradient(linear, left top, left bottom, color-stop(20%, #F0F0F0), color-stop(65%, #FFFFFF));background: -moz-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -webkit-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -o-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -ms-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);”][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]
Omgang met dementie
In de contacten met professionals rondom demente ouderen zie ik soms eenzelfde verschijnsel. In de discussies over dementie zijn, uiteraard, de “toeschouwers” rondom de dementerende medemens aan het woord. Graag wil ik iedereen oproepen die te maken heeft met dementerende medemensen om stil te staan bij de vraag hoe het voor de dementerende zelf is, voorzover dit invoelbaar is. Daarbij jezelf de vraag stellend, hoe kan ik vandaag dusdanig aanwezig zijn, helpen, coachen, begeleiden, ondersteunen etc, dat de dag voor hem of haar die dementerende is eindigt in een ¨soort van rust¨. Een ¨soort van normale vermoeidheid¨ aan het eind van de dag zodat hopelijk de nacht een effectieve pauze is in het bestaan voordat de volgende radeloze dag weer aanbreekt.
Realiseer je als zoon, dochter, verzorger, huisarts, wie dan ook, naast een dementerende dat elke dag een verzameling is van halve, hele, gedeeltelijke, losse stukjes van datgene wat ooit bekend en veilig was.
Er worden in de benadering van dementie vaak drie begrippen gehanteerd. Apraxie, agnosie en afasie.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row is_container=”1″ bg_type=”grad” video_opts=”” multi_color_overlay=”” css=”.vc_custom_1446130960892{padding-bottom: 10px !important;}” bg_grad=”background: -webkit-gradient(linear, left top, left bottom, color-stop(15%, #FFFFFF), color-stop(50%, #F0F0F0));background: -moz-linear-gradient(top,#FFFFFF 15%,#F0F0F0 50%);background: -webkit-linear-gradient(top,#FFFFFF 15%,#F0F0F0 50%);background: -o-linear-gradient(top,#FFFFFF 15%,#F0F0F0 50%);background: -ms-linear-gradient(top,#FFFFFF 15%,#F0F0F0 50%);background: linear-gradient(top,#FFFFFF 15%,#F0F0F0 50%);”][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]
Om met het laatste te beginnen; Ooit leerde je moeder jou je eerste woordjes. Vertelde hoe alles wat je zag heette en opgroeiend hoe het heet wat je voelt en wat je denkt. Als je een jaar of zes bent ga je ook nog eens leren hoe je de woorden die je kent moet schrijven en terug kunt lezen. Dat hele systeem van dingen, gevoelens, gedachten en hoe het heet begint zomaar te haperen en op onwillekeurige plaatsen mankementen te vertonen. Het niet meer kunnen vinden van de juiste woorden heet afasie. Als je de gevoelens van onmacht als je iets kwijt bent of als iets van je is gestolen bij elkaar optelt en vermenigvuldigt met duizend heb je waarschijnlijk een fractie voorstelling van dementie.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width=”” parallax=”” parallax_image=”” row_id=”” is_container=”1″ bg_type=”” parallax_style=”” bg_image_new=”” layer_image=”” bg_image_repeat=”” bg_image_size=”” bg_cstm_size=”” bg_img_attach=”” parallax_sense=”” bg_image_posiiton=”” animation_direction=”” animation_repeat=”” video_url=”” video_url_2=”” u_video_url=”” video_opts=”” video_poster=”” u_start_time=”” u_stop_time=”” viewport_vdo=”” enable_controls=”” bg_override=”” disable_on_mobile_img_parallax=”” parallax_content=”” parallax_content_sense=”” fadeout_row=”” fadeout_start_effect=”” enable_overlay=”” overlay_color=”” overlay_pattern=”” overlay_pattern_opacity=”” overlay_pattern_size=”” overlay_pattern_attachment=”” multi_color_overlay=”” multi_color_overlay_opacity=”” seperator_enable=”” seperator_type=”” seperator_position=”” seperator_shape_size=”” seperator_svg_height=”” seperator_shape_background=”” seperator_shape_border=”” seperator_shape_border_color=”” seperator_shape_border_width=”” icon_type=”” icon=”” icon_size=”” icon_color=”” icon_style=”” icon_color_bg=”” icon_border_style=”” icon_color_border=”” icon_border_size=”” icon_border_radius=”” icon_border_spacing=”” icon_img=”” img_width=”” ult_hide_row=”” ult_hide_row_large_screen=”” ult_hide_row_desktop=”” ult_hide_row_tablet=”” ult_hide_row_tablet_small=”” ult_hide_row_mobile=”” ult_hide_row_mobile_large=”” el_id=””][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]
Afhankelijkheid
Apraxie is het niet meer kunnen. Aangevuld met agnosie, het niet meer weten en kennen. Eén van de eerste confrontaties die je als kind hebt met de wereld om je heen is vaak de uiting: “ikke zelf doen”. Deze confrontaties verdwijnen snel bij het gejuich over wat de kleine allemaal al zelf kan. Hele voorstellingen van de geleerde “kunstjes” vullen in de beginjaren de bezoekjes aan en van deze en gene. De confrontaties van “ikke zelf” herhalen zich nog eens een paar keer als puber en jong volwassene etc. Maar eindigen ook in het gejuich over diploma, rijbewijs, functiewaardering etc. Wellicht wat ouderwets maar de bejubelde kookkunst van moeder en de technische handigheid van vader die “alles kan”, maken in het leven bijna alles goed.
En dan ineens, dan kun je het niet meer. Niet omdat je handen of benen het begeven, maar omdat je niet meer weet hoe het heet of hoe het moet. De touwtjes raken los en als je er aantrekt zit er niets meer aan. Je verdwaalt in jezelf. Moeders kooksel is niet meer als toen. Vader weet niet meer wat een schroef is en eet met zijn mes omdat hij de vork niet meer kent. Moeder zet de sinaasappels op het vuur en doet zout in de koffie.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row is_container=”1″ bg_type=”grad” video_opts=”” multi_color_overlay=”” bg_grad=”background: -webkit-gradient(linear, left top, left bottom, color-stop(20%, #F0F0F0), color-stop(65%, #FFFFFF));background: -moz-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -webkit-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -o-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: -ms-linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);background: linear-gradient(top,#F0F0F0 20%,#FFFFFF 65%);”][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]
Nabijheid
De 24 uur zorg en begeleiding die er gegeven wordt aan dementerenden moet echter niet een voortdurende optelsom zijn van wat er niet meer kan, niet meer wordt gekend. Een optelsom van “fout”gedrag en foute woorden. Naast het hanteren, voorkomen, soms oplossen van alle uit de dementie voortkomende direct praktische problemen, heeft de dementerende moeder, vader, echtgenoot, broer of zus u en mij nodig om soms heel even uit de paniek te raken. Om te ontspannen in de ware ont-moeting. Dan moet er niets meer en dan mag het moment van nu er volledig zijn zonder doelstelling. Populair gezegd heb ik hier de volgende one-liner; “Als iemand die dementerend is onrustig en verward is, moet je hem of haar vooral met rust laten.”
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row is_container=”1″ bg_type=”grad” video_opts=”” multi_color_overlay=”” bg_grad=”background: -webkit-gradient(linear, left top, left bottom, color-stop(20%, #FFFFFF), color-stop(50%, #F0F0F0));background: -moz-linear-gradient(top,#FFFFFF 20%,#F0F0F0 50%);background: -webkit-linear-gradient(top,#FFFFFF 20%,#F0F0F0 50%);background: -o-linear-gradient(top,#FFFFFF 20%,#F0F0F0 50%);background: -ms-linear-gradient(top,#FFFFFF 20%,#F0F0F0 50%);background: linear-gradient(top,#FFFFFF 20%,#F0F0F0 50%);” css=”.vc_custom_1446131429641{padding-bottom: 10px !important;}”][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]Allerlei goedbedoelde vragen naar de bekende weg hebben slechte uitwerkingen. Of de dementerende “beseft” door al die vragen des te meer hoeveel hij of zij niet meer weet, of de onrust wordt nog erger vanwege het niet begrijpen waar u het over heeft. Nabij zijn en luisteren met je oren, ogen,en je hele lijf, je laten bepalen door de vragen van de ander is het betere antwoord.
Nabijheid is de sleutel die het beste past als de deur naar buiten op slot raakt. Probeer te beseffen dat hetgeen moeder niet meer weet of kan na een heel leven lang wel te hebben geweten en gekund, niet meer aan te leren is. Ontspan, ontmoet, onthaast, ontzeg, ontlast en wees nabij.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width=”” parallax=”” parallax_image=”” row_id=”” is_container=”1″ bg_type=”” parallax_style=”” bg_image_new=”” layer_image=”” bg_image_repeat=”” bg_image_size=”” bg_cstm_size=”” bg_img_attach=”” parallax_sense=”” bg_image_posiiton=”” animation_direction=”” animation_repeat=”” video_url=”” video_url_2=”” u_video_url=”” video_opts=”” video_poster=”” u_start_time=”” u_stop_time=”” viewport_vdo=”” enable_controls=”” bg_override=”” disable_on_mobile_img_parallax=”” parallax_content=”” parallax_content_sense=”” fadeout_row=”” fadeout_start_effect=”” enable_overlay=”” overlay_color=”” overlay_pattern=”” overlay_pattern_opacity=”” overlay_pattern_size=”” overlay_pattern_attachment=”” multi_color_overlay=”” multi_color_overlay_opacity=”” seperator_enable=”” seperator_type=”” seperator_position=”” seperator_shape_size=”” seperator_svg_height=”” seperator_shape_background=”” seperator_shape_border=”” seperator_shape_border_color=”” seperator_shape_border_width=”” icon_type=”” icon=”” icon_size=”” icon_color=”” icon_style=”” icon_color_bg=”” icon_border_style=”” icon_color_border=”” icon_border_size=”” icon_border_radius=”” icon_border_spacing=”” icon_img=”” img_width=”” ult_hide_row=”” ult_hide_row_large_screen=”” ult_hide_row_desktop=”” ult_hide_row_tablet=”” ult_hide_row_tablet_small=”” ult_hide_row_mobile=”” ult_hide_row_mobile_large=”” el_id=””][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]Cor Horzelenberg
Ede, 18-02-2010
c.horzelenberg@gmail.com[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
